Een historische dag. Ik ben begonnen met een dagboek. Zo tegen het eind van mijn vakantie ben ik uitgerust genoeg om dit besluit te nemen. Waarschijnlijk ben ik volgende week te moe om dit besluit te herroepen dus voorlopig kunt u meeleven met de belevenissen van een heuse dominee.

Zaterdag 10 april.
’s Ochtends aan een ‘echte’ paaspreek gewerkt. Ik werd gisteren al gebeld door een verontrust gemeentelid; hij informeerde of het wel een echte paaspreek zou worden. Want anders, zo verzekerde hij mij, zou het niet komen.
Als de Heer niet zou opstaan bij ons in de dienst, dan was hij dat zelf ook niet van plan die ochtend.

’s Avonds zo intensief naar een film gekeken dat ik net op tijd wakker werd om het slot mee te maken. Gelukkig had de rest van de familie niets gemerkt.
Ik zei nog opgewekt: “Nou, dat was nog eens een mooie film hè!”
Jan (onze oudste zoon) antwoordde: “U bent anders wel snel van mening veranderd. Nog niet zo lang geleden zou u een film met dit taalgebruik en deze beelden meteen uitgezet hebben.”

Hoe komt het toch dat we kritiek op onszelf veel moeilijker een plekje kunnen geven dan kritiek op een ander? Tegen een ander zeggen we vaak: “Je moet het in het totaal bekijken, doe er wat mee en leer er iets van” en bij onterechte kritiek: “Leg het naast je neer. Bid ervoor en laat het in Gods handen.” Bij kritiek op onszelf lijken dat soort dingen echter veel moeilijker toe te passen. Het blijft doorzeuren in je hoofd. Je bidt ervoor, maar op één of andere manier blijft het aan je kleven en berooft het je van je nachtrust. Misschien heeft het te maken met ons eigen ik, met onze onbewuste trots die een deuk heeft opgelopen. Ik weet het niet precies, ik ben geen psycholoog. Wat ik wel weet is datgene wat God zegt in Zijn woord: “Geef al je zorgen en problemen over aan Mij, want Ik houd van jou en zorg voor jou.”
“Vader hier ben ik weer, net als gisteren.”